Islam Hukukunda Fayda ilkesi

Цитата:
Tüm müslüman hukuk otoriterlerinin ortak kabul ettiği iki ana kaynak Ku'ran ve sünnettir.İcmada farklı yorumlanmakla beraber üçüncü ortak kaynak kabul edilir. Dördüncü kaynak olarak Şia İsna aşeriye akılı kabul eder.Sünni Hanefi ve şafilerde kıyası kabul ederler.Hanbeliler üç esasdan sonrasını kabul etmezler. İslam şeriatı klasik Hanefi hukuk ekolü olarak temelde dört delile dayanır. Bunlar Şer'i deliller olarak da anılan: Kur'an, sünnet, icmâ ve kıyastır.
Kur'an (içerdiği hükümler)
Sünnet (İslamın Peygamberi Muhammed'in söz ve fiilleri)
İcmâ (İslam bilginlerinin görüş birliği içinde bulundukları konular)
Kıyas (birbirine benzeyen meselelerin hükümlerinde de benzerlik bulunması)

Fakat azınlıktaki bazı İslam hukuku bilginleri bu dört temel delilden icmâ ve kıyası kabul etmemişlerdir; Zahiri mezhebi gibi.

Bir hükmün İslami nitelik taşıması bu kaynaklardan birisine dayanmasına bağlıdır.

Şerîat hükümleri kitap, sünnet, icmâ ve kıyastan başka fer'î deliller adı verilen maslahat (toplum yararı), örf ve adet, İslam'dan önceki şeriatlar (Şer'ü men kablena), Sahabe görüşleri (Sahabi kavli) gibi delillere dayanılarak müctehitlerce bir sistem halinde açıklanmıştır.

İslam dininin en önemli İslam hukuku bilginlerinden olan; Cafer-i Sadık (ö 765), Ebû Hanîfe (ö. 767), Şâfiî (ö. 819), Mâlik b. Enes (ö.795) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 855)'in temsil ettiği İslam hukuku ekolleri şer'î hükümleri bir bütünlük içinde sistemleştirmişlerdir.

Поделитесь записью в соцсетях с помощью кнопок: