Kursat Basar - Basucumda Muzik

Цитата:

YAZAR HAKKINDA

Kürşat Başar, 1963 yılında İstanbul'da doğdu. İstanbul, Ankara, Lefkoşa, Doğubeyazıt'ta öğrenim gördü. 1985 yılında İ.Ü. Felsefe Bölümü'nden mezun oldu. 1981 yılından başlayarak, Hürriyet, Güneş gazetelerinde çalıştı. Aktüel dergisinde editörlük, Tempo dergisinde Genel Yayın Yönetmenliği yaptı. Power dergisini çıkardı. Birçok derginin yayın kurulu üyeliğinde bulundu. 1983-1989 yılları arasında TRT3'te yayınlanan `Caz Duygusu' adlı programı hazırladı. 1989-91 yılları arasında TRT, TV1'de yayınlanan `Akşama Doğru' programının danışmanlık ve sunuculuğunu yaptı. 1992 yılında Kanal 6'da yayınlanan `Tempo' adlı haftalık haber programını hazırlayıp sundu. 1981 yılından başlayarak pek çok dergi ve gazetede yazıları, söyleşileri, haberleri ve makaleleri yayınlandı. 1988'de yayınlanan ilk kitabı Kış İkindisinin Evinde ile 1989 Haldun Taner Öykü Ödülü�nü aldı. 1990'da ikinci kitabı Konuştuğumuz Gibi Uzaklara yayınlandı. 1992 yılında üçüncü kitabı Sen Olsaydın Yapmazdın, Biliyorum çıktı. 1996'da son romanı Aşkı Bulmanın ve Korumanın Yolları yayınlandı. Kürşat Başar, Star gazetesinde çalışmaktadır.

KİTAP HAKKINDA

"Eğer hayatınızın bir an'ına gidip orada sonsuza dek kalacaksınız deseler yalnızca iki şeyden birini seçmek isterdim. Biri, o çocukluğun bahçesindeki ağacın dalına asılı salıncakta sallanırken... Öteki, bütün hayatım boyunca en çok sevdiğim adamla öpüştüğüm ilk gün... Herkes âşık olmanın ortak dilini bulup yazmaya çalışıyordu. Ama aslında bu kadar basitti işte: Birini öptüğünde salıncakta sallanır gibi hissediyorsan âşıksın." Başucumda Müzik, bizi "gerçekleşen bir rüya" ya götürüyor 50'li ve 60'lı yılların karmaşasında unutulup gitmiş gizli bir aşk öyküsünü anlatıyor. Orada, sokaktan akordiyon sesinin geldiği bir bahar sabahında, unutulmaz cumartesilerde, unutulmuş şarkılarda eşsiz bir duyguyu, tutmak isterken avucumuzdan kayıp giden o rüyayı okuyacaksınız. Hem de çok tanıdık bir yakın tarihin çarpıcı gerçeğinin içinde...

Nasıl olur da insan, dünya yüzünde, bütün bir ömür boyu hatta ondan bile sonra, sonsuza dek birlikte olmak istediği, her gördüğünde, hayır, yalnızca adını düşündüğünde bile kalbinin deli gibi çarpmasına engel olamadığı, belki de hayata geldiği an kaybedip sonra da çaresizce, farkında bile olmadan oradan oraya savrularak yıllar yılı arayıp durduğu parçasını bulmuşken mutsuz olur? Kimi zaman birini sevdiğini düşünür insan. Onu neden sevdiğini bir başkasına anlatabilir. Sözcüklerle, uzun cümlelerle, yaşanmış hatıralarla, örnekler vererek... Bazen birini sevdiğine kendisini inandırır. Onu sevmek için, daha çok sevebilmek için birşeyler yapar ya da bekler. Ama bazen birini delice sevdiğinizi bilirsiniz. Hissedersiniz. Bunun için hiçbir neden olmasa da sizin dışınızda bir güçle ona doğru çekilirsiniz. Yerçekimi gibi doğal, kendiliğinden... İsteseniz de engel olunamayan birşey... Evet işte onu bulmuştum ama mutsuzdum. Kendi kendime sabahlara kadar oturuyordum, neden deliler gibi gülmeyip ağladığımı anlayamıyordum. Onu bulmuştum ama alamıyordum. Bu yüzden mi? Sanki kaybolup gitmiş gölgeme bir yerde rastlamıştım ve yakalamaya çalıştığım anda yeniden elimden kaçıp gidiyordu. Uzağa değil, yakınımdaydı, görüyordum, ama dokununca yeniden gidiyordu. Belki de yıllar sonra, belki de hep böyle elle tutulamadağı için bunca değerli olduğunu mu düşünmeliyim? Biliyorum, öyle derler. Ama bu doğru değil. O günlerde de, şimdi de, bana sorarsanız aynı cevabı veririm. Masallardaki lambayı ovalayıp içinden çıkan cin, "Dile benden ne dilersen," diye sorsa, çocukluğumda bir türlü bulamadığım o cevabı hemen söylerim. Bütün bir hayat, onun kucağına yatmış, saçlarımı okşarken benimle konuşmasının yanında hiçbir anlam taşımaz.

Поделитесь записью в соцсетях с помощью кнопок: